مسجد آقامحمود مربوط به اواخر دوره صفوی است. این مسجد در خیابان پامنار واقع شده و در تاریخ ۲۵ شهریور ۱۳۶۳ با شماره ثبت ۱۶۳۵ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. بنای این مسجد – مدرسه را به میرزا احمد حکیم‌باشی نسبت داده‌اند که در دوره فتحعلی‌شاه زندگی می‌کرده است. در جبهه قبله، گنبدخانه و ایوانی وجود دارد که شاخص‌ترین عناصر مسجد به شمار می‌آید و شبستانی کم‌عمق و طویل در جبهه مقابل آن ساخته‌اند. در دو جبهه دیگر، هشت حجره روبه‌روی یکدیگر قرار دارد. وسط هر یک از دو جبهه، ایوانی وجود دارد. به این ترتیب این بنا دارای سه ایوان است. دو سوی گنبدخانه، به دو ورودی مجهز است که هر کدام متشکل از پیش طاق، هشتی و دالانی است و مستقیماً به حیاط ختم می‌شود. بر ایوان جنوبی مدرسه تاریخ ١٢٣٤ و در کتیبه وقف نامه واقع در سر در مدرسه تاریخ ١٢٥٧ قید شده است. این بنا به مسجد آقا محمود نیز شهرت دارد. مسجد «آقا محمود» که متولی آن کُردهای فیلی هستند، قدیمی‌ترین مسجدی است که متعلق به کُردها بوده و از قدیم الایام به‌عنوان پایگاه مذهبی خود از آن استفاده کرده‌اند. اواخر دوره قاجار، مسجد به《آقا میرزا محمود کرمانشاهی》اهدا می‌شود و کُردها برای اولین بار متولی مسجدی در تهران می‌شوند. این مسجد بعدها در اختیار گروه‌های دیگری قرار می‌گیرد تا اینکه در سال ۱۳۵۰ تولیت آن به کُردهای فیلی داده می‌شود. یادآور می‌شود ۳۰ مرداد ۱۳۴۸ مسجدالاقصی از سوی صهیونیست‌ها به آتش کشیده شد که مساحتی نزدیک به ۱۵۰۰ مترمربع از مسجد در آتش سوخت. این روز به پیشنهاد ایران در تقویم سازمان همکاری‌ اسلامی به نام «روز جهانی مسجد» نام‌گذاری شد و آغازگر هفته مساجد در ایران است. در این هفته نگاهی به معماری مساجد از دیرباز تاکنون داریم.