امام حسین (ع) کوشید و توانست پیوسته به امت بفهماند که ایشان به‌پا خاسته حال آنکه می‌داند شهید می‌شود. امام در مدینه به معترضان فرمود که کشته خواهد شد. در مکه به خطبه ایستاد و با بیت‌الله الحرام وداع گفت و فرمود که کشته می‌شود؛ تا کاری کند که امت با این اسطوره زندگی کند: اسطوره کسی که سوی مرگ پیش می‌تازد و با گامی استوار و دلی نیرومند آشکارا یقین دارد که این راهی است که خدا و رسولش (ص) می‌خواهند. بنابراین وقتی مرگ راه نجات مسلمین است و راه رهانیدن امت از دسیسه‌های ستم‌پیشگان و طاغوتیان، این مرگ خطری ندارد. امام در جان مسلمین اشاعه داد که مردن در راه اهداف بزرگ کاری ساده است. بله، من خواهم مُرد… بله، من در هر حال خواهم مُرد. من کشته می‌شوم چون این راه بایسته است. من باید این راه را بپیمایم تا این‌گونه بتوانم امانت را ادا کنم. [شهید علامه صدر، امامان اهل‌بیت (ع) صفحه ۴۵۹]