مادام كه ما نگاه تطبيقى برخويش نداشته باشيم، حقايقى تاريخى هرچند كه احساس ما را سرشار كند و يا ما را مشغول كند و سرگرم نمايد، براى ما عبرت و آموزگار نخواهد بود. مادام كه ما خود را با اصحاب حسين(ع) مقايسه نكنيم و رنج‌هاى حقير و ترس‌هاى حقير و آرزوهاى حقير و عذرهاى بدتر از گناه و توجيه‌هاى حقير خود را با آن‏ها نقادى نكرده باشيم و از آن حجت‏ها درس نگرفته باشيم، نه آن‏ها و عظمت‌شان را مى‌شناسيم و نه خود و حقارت‏مان را. [استاد علی صفایی حائری؛ کتاب وارثان عاشورا، صفحه ۱۴۰]