مسئوليت درختى است كه زمينه‌‏اش شناخت‌‏ها هستند و ريشه‌‏اش اعتقادها و بهارش بحران‌‏ها و حادثه‌‏ها و گرفتارى‌‏ها. هنگامى كه زمينه‌ها غنى بودند و سرشار و ريشه‌ها محكم بودند و زنده، در هر بهارى اين درخت شكوفه مى‌دهد و بار مى‌‏آورد و حتى هيچ آفتى نمى‌‏بيند؛ چون آفت‌ها از كمبود تغذيه و فقر زمينه‌‏ها مايه مى‌‏گيرند. در زمينه‌‏اى كه انسان مجهول است و هستى مجهول است و نقش انسان هم مجهول، در اين زمينه، ريشه عقيده‌‏اى زنده نخواهد ماند و در اين كوير، اعتقادى سبز نخواهد شد و مسئوليتى نخواهد روييد. و اگر كسى در اين زمينه و با اين ريشه مرده مسئوليتى را گردن گرفت جدّاً آدم مفلوكى است كه دارد با احساسات و عادت‌‏هايش زندگى مى‌‏كند، نه با انتخاب و سنجش و ارزيابى‌‏اش. [استاد علی صفایی حائری؛ کتاب مسئولیت سازندگی، صفحه ۲۳]