سال‌هاست که در فصل‌های پاییز و زمستان تهران و بسیاری از شهرهای صنعتی و پرجمعیت کشور با پدیده وارونگی هوا و انباشت آلاینده‌ها مواجه هستند؛ مشکلی که برای مقابله با آن عملاً هیچ یک از ده‌ها نهاد مسئول کار جدی انجام نداده است.
در این شرایط و در حالی که وزارت بهداشت صرفاً به اعلام هشدار و درخواست از مردم برای مصرف خوراکی‌ها و نوشیدنی‌های بعضاً گران‌قیمت اکتفا کرده و مدام در مورد ارتباط مستقیم آلودگی هوا با انواع سرطان‌ها صحبت می‌کند، استانداری تهران جلسه کارگروه اضطرار آلودگی هوا را تشکیل و به عنوان تنها راهکار اجرایی ممکن، مدارس تهران را غیر حضوری اعلام کرده است.
البته اعلام شده پیش‌دبستانی‌ها و کودکستان‌‌ها نیز تعطیل هستند، اما از آنجایی که اکثریت قریب به اتفاق مادران شاغل محلی برای نگهداری کودکان خردسال خود ندارند، اغلب مهدهای کودک و کودستان‌ها باز هستند و همچنان در آلوده‌ترین روزهای سال، مادران فرزندان خود را برای نگهداری به این مراکز می‌برند.
اما از آنجایی که مدارس نمی‌توانند به صورت مستقل اعلام کنند که باز هستند، مادران شاغل مجبور هستند یا محلی برای نگهداری فرزندان خود پیدا کنند یا آنها را با خود به محل کارشان ببرند.
این در حالی است که غیر حضوری شدن مدارس با سرعت بسیار پایین اینترنت عملاً فایده‌ای برای دانش‌آموزان ندارد و به جز تنش عصبی بچهها، والدین و معلمان چیزی به آموخته‌های علمی بچهها اضافه نمی‌کند و بیشتر به همین دلیل هم هست که مادران با صرف نظر کردن از کلاس‌های آنلاین بچهها، آنها را با خود به محل کارشان می‌برند.
حال وضعیت مادری را تصور کنید که محل کار او به هر دلیلی اجازه حضور فرزند را در اداره نمی‌دهد و او فرد مطمئنی را هم ندارد که فرزندش را به او بسپارد؛ تکرار مدام آلودگی هوا و غیر حضوری شدن مدارس هم موجب شده عملاً مرخصی قانونی او نیز به اتمام برسد و یا به علت تراکم کار قادر به استفاده از مرخصی‌های مکرر در یک هفته نباشد؛ این مادر باید چه کند؟
چرا در حالی که ۲۳ دستگاهی که به صورت غیرمستقیم و ۱۹ دستگاهی که به صورت مستقیم در مدیریت و کاهش آلودگی هوای کلانشهرها نقش دارند، هیچ یک وظایف خود را انجام نمی‌دهند و این اختیار به سازمان‌‌ها، اداره‌ها و نهادها داده نمی‌شود که در روزهای آلوده که مدارس غیر حضوری هستند، مادران را نیز دورکار کنند؟