فاطمه زهرا(س) در اسلام یک اسوه بود؛ در جهاد برای اسلام، در صبر بر مصائب اسلام الگو بود. در همه سختی‌ها، در همه مشکلات، در کنار پدرش بود. در جنگ‌ها همراه پدرش شرکت می‌‌کرد، زخم‌‌هایش را مداوا می‌‌نمود، غصه‌‌هایش را برطرف می‌‌ساخت، همواره در کنارش بود. رسول خدا (ص) در سختی‌‌ها با بودن او آرامش می‌‌گرفت، در لحظات بسیار طاقت‌‌‌‌فرسا با او قوت می‌گرفت. او به‌ معنای حقیقی کلمه یک زن مسلمان مجاهد بود. این از یک‌سو. از سوی دیگر، فاطمه زهرا(س) زنی عالم بود؛ الگوی والای علم و فرهنگ بود، اما نه این فرهنگی که استعمارگران برای ما می‌خواهند، نه فرهنگ هوسرانی و برهنگی، نه فرهنگ اختلاط و لااُبالیگری، نه فرهنگ اباحیگری؛ بلکه فرهنگ حقیقی. [شهید علامه صدر؛ کتاب بارقه‌ها، صفحه ۵۸]