افسوس كه ما، پيش از آن كه از آلودگى‌‏ها پاك شده باشيم بر خويش عطر پاشيده ‏ايم و خويشتن را جز آن كه هستيم به ديگران معرفى كرده‌‏ايم. ما به جاى آن كه رنگ خدا را گرفته باشيم، به خدا رنگ زده‌‏ايم. چگونه مى ‏خواهيم ديگران را بسازيم و از اسارت‌‏ها رها سازيم، در حالى كه هنوز خويش را نساخته ‌ايم؟ ما كه خود اسيريم، چگونه سخن از آزاد كردن ديگران می‌گوییم!  «برگرفته از کتاب تربیت کودک نوشته استاد علی صفایی حائری؛ ص ۱۳»