یک جامعه، با «اخلاق»، «قانون» و «ایمان» بر سرِ پا می‌ماند؛ هریک از اینها اگر سست شوند، خلل در کارِ اجتماع پدید می‌آید، به خصوص اخلاق که بیشتر از آن دو به عنوان ملاطِ اجتماع شناخته می‌شود. ایمان اگر با مصالحِ شخصی تضاد پیدا کند، آن را به نوعِ دلخواه تفسیر می‌کنند و از کنارش می‌گذرند و قانون اگر ترس از مجازات به همراهش نباشد، می‌تواند نادیده گرفته شود؛ امّا اخلاق که از عمقی‌ترین نهادِ انسانیّت سرچشمه می‌گیرد، تضعیفش پایه‌ها را فرو می‌ریزد. انسانیّتِ انسان باید چنان باشد که نه از ترس از مجازات، نه از چشم‌داشتِ پاداشِ مادّی، و نه حتّی از امیدِ اجرِ اخروی، سرچشمه گرفته باشد. از این‌رو اخلاق، ناب‌ترین تجلّیِ انسانیّتِ انسان است. [کتاب مرزهای ناپیدا اثر محمّد‌علی اسلامی‌نُدوشن]