خداوند متعال که از بندگان خود بی‌نیاز است، در پی آن نبوده است که از رهگذر عبادت شدن، جایگاه خود را تقویت کند تا ازاین‌رو آنها را به چنین عبادتی امر نماید. اینکه خداوند متعال خود را هدف و سرانجام مسیر بشریت قرار داده تنها برای این نبوده است که آدمی فقط به‌هنگام عبادت در برابر او سر فرود آورد؛ بلکه به‌دنبال آن است که با عبادت، انسان‌های درستکاری تربیت شوند که بتوانند با گذشتن از خود، در این مسیر بشری بیشتر نقش ایفا کنند. این تنها وقتی به بهترین شکل محقق می‌شود که روح عبادت به‌تدریج، به دیگر فعالیت‌های زندگی نیز تسرّی پیدا کند. [آیت‌الله شهید محمدباقرصدر، کتاب انسان و عبادت، صفحه ۶۳]