فكر كن از اين ديوارها خسته شده باشى، از اين كه مدام سرت مى خورد به محدوده هاى تنگ خودت. به ديوارهايى كه گاهى خشت هايش را خودت آورده اى. فكر كن دلت هواى آزادى كرده باشد، نه آن آزادى كه فقط مجسمه اى است و به درد سخنرانى و شعار و بيانيّه مى خورد. يك جور آزادى بى حد و حصر، كه بتوانى دست‌هایت را از دو طرف باز بازكنى، سرت را بگيرى بالاى بالا و با هيچ سقفى تصادم نكنى. پاهایت، بى وزن، روى سيّالى قرار بگيرند نه زمين سخت و غير قابل گذر. رهاى رها ... خانه ى بى رنگى، خانه ى آزاد، خانه ى نزديك، بيت‌الله. حتى حسرتش هم شيرين است. (منبع: خدا خانه دارد، فاطمه شهیدی)