حضرت عبدالعظیم حسنی(ع)، مشهور به سیدالکریم، از سادات حسنی و راویان حدیث بودند که جزو نوادگان امام حسن مجتبی(ع) به شمار می‌روند. مردی با تقوا و با ایمان که در جایگاه معتمد اهل بیت(ع) و ائمه اطهار (ع) قرار گرفتند و جزو ناقلان و امانتداران در احادیث بودند.
عبدالعظیم بن عبدالله بن علی بن حسن بن زید بن حسن بن علی بن ابی‌طالب، مشهور به عبدالعظیم حسنی و سیدالکریم، در چهارم ربیع الثانی سال ۱۷۳ هجری قمری در زمان حکومت هارون الرشید در شهر مقدس مدینه متولد شد و مدت ۷۹ سال عمر با برکت او با دوران امامت چهار امام معصوم یعنی امام موسی کاظم (ع)، امام رضا(ع)، امام محمدتقی(ع) و امام علی النقی(ع) مقارن بوده است.
ایشان محضر مبارک امام رضا(ع)، امام محمد تقی(ع) و امام هادی(ع) را درک کرده و احادیث فراوانی از آنان روایت کرده است.
ایشان از پدری به نام «عبدالله بن علی قافه» و مادرش دختر اسماعیل بن ابراهیم که «هیفاء» نام داشت، بوده و از سادات حسنی هستند که نسبشان به کریمه اهل بیت(ع) امام حسن مجتبی (ع) می رسد و به حسنی شهرت یافته است.
حضرت عبدالعظیم الحسنی(ع) از دانشمندان شیعه و از راویان حدیث ائمه معصومین(ع) و از چهره‌های بارز و محبوب و مورد اعتماد، نزد اهل بیت عصمت(ع) و پیروان آنان بود و در مسائل دین آگاه و به معارف مذهبی و احکام قرآن، شناخت و معرفتی وافر داشت.
ستایش‌هایی که ائمه معصومین(ع) از وی به عمل آورده‌اند، نشان‌دهنده شخصیت علمی و مورد اعتماد اوست؛ حضرت امام هادی(ع) گاهی اشخاصی را سؤال و مشکلی داشتند، راهنمایی می‌فرمودند که از حضرت عبدالعظیم الحسنی(ع) بپرسند و او را از دوستان حقیقی خویش می‌شمردند و معرفی می‌کردند.
در آثار علمای شیعه نیز، تعریف‌ها و ستایش‌های عظیمی درباره او به چشم می‌خورد، آنان از او به‌عنوان عابد، زاهد، پرهیزکار، ثقه، دارای اعتقاد نیک و صفای باطن و به‌عنوان محدثی عالی‌مقام و بزرگ یاد کرده‌اند؛ در روایات متعددی نیز برای زیارت حضرت عبدالعظیم(ع)، ثوابی همچون ثواب زیارت حضرت سید الشهدا(ع) بیان شده است.
زمینه‌های مهاجرت حضرت عبدالعظیم(ع) از مدینه به ری و سکونت در غربت را باید در اوضاع سیاسی و اجتماعی آن عصر جستجو کرد؛ خلفای عباسی نسبت به خاندان حضرت پیامبر(ص) و شیعیان ائمه(ع) بسیار سختگیری می‌کردند، یکی از بدرفتارترین این خلفاء متوکّل بود که خصومت شدیدی با اهل بیت(ع) داشت، و تنها در دوره او چندین بار مزار حضرت امام حسین(ع) را در کربلا تخریب و با خاک یکسان کرد و از زیارت آن بزرگوار جلوگیری به عمل آورد.
حضرت عبدالعظیم(ع) به‌صورت یک مسافر ناشناس، وارد ری شد و در محلّه ساربانان در کوی سکّة الموالی به منزل یکی از شیعیان رفت، مدتی به همین صورت گذشت. او در زیرزمین آن خانه به سر می‌برد و کمتر خارج می‌شد، روز‌ها را روزه می‌گرفت و شب‌ها به عبادت و تهجد می‌پرداخت، تعداد کمی از شیعیان او را می‌شناختند و از حضورش در ری خبر داشتند و مخفیانه به زیارتش می‌شتافتند، اما می‌کوشیدند که این خبر فاش نشود و خطری جانِ حضرت را تهدید نکند.
پس از مدتی، افراد بیشتری حضرت عبدالعظیم(ع) را شناختند و خانه‌اش محل رفت و آمد شیعیان شد، نزد او می‌آمدند و از علوم و روایاتش بهره می‌گرفتند و عطر خاندان عصمت(ع) را از او می‌بوئیدند و او را یادگاری از امامان خویش می‌دانستند و پروانه وار گردِ شمعِ وجودش طواف می‌کردند.
این شخصیت والامقام جهان تشیع پس از مدت ۷۹ سال و ۶ ماه و ۱۱ روز قمری، در روز جمعه، ۱۵ شوال المکرم سال ۲۵۲ هجری قمری، در زمان المعتز بالله عباسی دعوت حق را لبیک گفت و به سرای آخرت رحلت کرد.