معاد یا زندگی پس از مرگ، موضوعی است که در آموزههای دینی مورد توجه و تأکید قرار گرفته است. سوره قاف یکی از سورههای قرآن کریم است که با اشاره به افرادی که زندگی را در همین دنیا محدود دانستهاند، پاسخ انکارکنندگان را میدهد.
به گزارش ایکنا، پنجاهمین سوره قرآن کریم، «قاف» نام دارد. این سوره با 45 آیه در جزء 26 قرار گرفته است. «قاف» که از سورههای مکی است، سی و چهارمین سورهای است که بر پیامبر(ص) نازل شده است.
این سوره را «قاف» نامگذاری کردهاند چرا که با حرف «قاف» آغاز شده است. معاد و تعجب کافران از زنده شدن مجدد مردگان، نبوت، توحید و قدرت الهی از موضوعات این سوره است.
این سوره مسئله دعوت اسلام را بیان میکند و به آنچه در این دعوت است اشاره میکند، یعنی به معاد و انکار مشرکین به معاد، و به تعجبی که مشرکین از مرگ انسان و دوباره زنده شدن و زندگی پس از مرگ انسان دارند، میپردازد. در ادامه پاسخ شبههها و تعجب آنها را میدهد؛ آنگاه آنها را تهدید میکند که اگر مسیر هدایت را نپذیرند، هلاک میشوند.
سپس از طریق نشان دادن خلقت آسمانها و تزیین آن با ستارگان بیحرکت، خلقت و گسترش زمین و کوههای ریشهدار، رویاندن گیاهان نر و ماده، فرستادن آب از آسمان و تأمین روزی بندگان و زنده کردن زمین با آن آب، علم و قدرت خداوند او اثبات میکند.
به این بهانه به بیان حال انسان میپردازد که از اولین روزى که خلق شده و تا زنده است تحت مراقبت شدید و دقیق قرار دارد، تمام کلماتی که به دهانش میآورد و تمام خاطراتی که در ذهنش میآید و وسوسههایی که از طریق نفسش انجام میشود، ثبت شده است. آن گاه بعد از آنکه مرد، با او چگونه معامله مىشود و بعد از زنده شدنش براى پس دادن حساب، هم چنان تحت مراقبت است تا آنکه کارهای دنیویاش مورد محاسبه قرار گیرد. در این صورت یا از تکذیبکنندگان بوده و به سمت آتش میرود و یا از پرهیزکاران بوده و به بهشت میرود.
{$sepehr_media_3001733_400_300}
شاهکارهای از تلاوت استاد سید سعید از تلاوت سوره مبارکه «ق»
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
ق وَالْقُرْآنِ الْمَجِيدِ ﴿۱﴾
قاف سوگند به قرآن باشكوه
بَلْ عَجِبُوا أَنْ جَاءَهُمْ مُنْذِرٌ مِنْهُمْ فَقَالَ الْكَافِرُونَ هَذَا شَيْءٌ عَجِيبٌ ﴿۲﴾
[كه آنان نگرويدند] بلكه از اينكه هشداردهنده اى از خودشان برايشان آمد در شگفت شدند و كافران گفتند اين [محمد و حكايت معاد] چيزى عجيب است.
أَإِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا ذَلِكَ رَجْعٌ بَعِيدٌ ﴿۳﴾
آيا چون مرديم و خاك شديم [زنده مىشويم] اين بازگشتى بعيد است.
قَدْ عَلِمْنَا مَا تَنْقُصُ الْأَرْضُ مِنْهُمْ وَعِنْدَنَا كِتَابٌ حَفِيظٌ ﴿۴﴾
قطعا دانستهايم كه زمين [چه مقدار] از اجسادشان فرو مىكاهد و پيش ما كتاب ضبطكنندهاى است.
بَلْ كَذَّبُوا بِالْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ فَهُمْ فِي أَمْرٍ مَرِيجٍ ﴿۵﴾
[نه] بلكه حقيقت را وقتى برايشان آمد، دروغ خواندند و آنها در كارى سردرگم [مانده]اند.
أَفَلَمْ يَنْظُرُوا إِلَى السَّمَاءِ فَوْقَهُمْ كَيْفَ بَنَيْنَاهَا وَزَيَّنَّاهَا وَمَا لَهَا مِنْ فُرُوجٍ ﴿۶﴾
مگر به آسمان بالاى سرشان ننگريستهاند كه چگونه آن را ساخته و زينتش دادهايم و براى آن هيچ گونه شكافتگى نيست.
وَالْأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَيْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ وَأَنْبَتْنَا فِيهَا مِنْ كُلِّ زَوْجٍ بَهِيجٍ ﴿۷﴾
و زمين را گسترديم و در آن لنگر[آسا كوه]ها فرو افكنديم و در آن از هر گونه جفت دل انگيز رويانيديم.