تشیع من، تشیع عبدالرّحمن بن عوف نیست، تشیع ریاضت­‌های فردی برای نجات شخصی آن هم بعد از مرگ نیست، تشیع ابوذر است، که شعارش علی علیه است؛ نه نظام کفر، نظام عثمان، خلافت اسلام، جامع و ناشر قرآن به ظاهر، علیه او قیام می­‌کند؛ و شعارش هم نه نجات و نه تفسیر خاص از این کلام و از این اصل و از آن فرض است، یک چیز است ؛ علیه «کنز» یعنی سرمایه­‌اندوزی از راه استثمار مردم. این شعار تشیع ابوذر است. «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ كَثِيرًا مِنَ الْأَحْبَارِ وَالرُّهْبَانِ لَيَأْكُلُونَ أَمْوَالَ النَّاسِ بِالْبَاطِلِ وَيَصُدُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَالَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَالْفِضَّةَ وَلَا يُنْفِقُونَهَا فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ ، اى كسانى كه ايمان آورده‏‌ايد بسيارى از دانشمندان يهود و راهبان اموال مردم را به ناروا مى‌خورند و [آنان را] از راه خدا باز مى‌دارند و كسانى كه زر و سيم را گنجينه مى‌كنند و آن را در راه خدا هزينه نمى‌كنند ايشان را از عذابى دردناک خبر ده». (سوره توبه آیه 34) [دکتر علی شریعتی]