حقیقت اخلاص برای کسانی شکل می‌گیرد و حقیقت عمل صالح برای کسانی میسور و محقق می‌شود که پیش از خروجشان از دنیا، از آن بیرون رفته باشند و پیش از اسارتشان در محشر، به آخرت مشرف شده باشند. آیه «فَمَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلاً صالِحاً وَ لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً؛ پس هر كس به لقاى پروردگار خود اميد دارد بايد به كار شايسته بپردازد و هيچ كس را در پرستش پروردگارش شريک نسازد (آیه 118 سوره کهف)» ذهن مرا بیدار می‌کرد و توجه می‌داد. بین رجاء به لقاء رب و عمل صالح و اخلاص رابطه است. در این نکته خیلی لطیفی است که مادامی که ما از دنیا بیرون نرفته باشیم، محصور در دنیا باشیم، نماز ما، روزه‌، خمس، حج، زکات ما و حتی آخرت ما دنیوی است. [استاد علی صفایی حائری]