نقشه‌ای برای زشت جلوه دادن اسلام و از بین بردن آن، در حال شکل گرفتن بود. یزید خود را امیرالمؤمنان می‌نامید و بر منبر رسول خدا (ص) می‌نشست و به ‌نام اسلام بر مردم حکومت می‌کرد. از درون، اسلام را به مبارزه می‌خواند و آنچه را با فداکاری‌ها و مجاهدت‌ها و مصیبت‌ها به دست آمده بود، ابزاری برای فرمانروایی می‌دانست، نه پیامی برای آزادی انسان‌ها... در برابر اين واقعيت و اين وجدان‌های ترسان يا به خواب‌رفته، فداكاريی بزرگی لازم است تا وجدان‌های خفته را بيدار كند و احساسات را برانگيزد. حادثه كربلا در وضعيت مناسبی رخ داد و همه اسباب و لوازم برای اين اوضاع آماده بود و حوادث به‌هم پيوسته سال‌های گذشته نيز به اين واقعه قدرت می‌دهند. [امام موسی صدر؛ کتاب سفر شهادت، گفتارهایی درباره واقعه عاشورا، بند 3]