حضور علی‌اکبر(ع) در میان خانواده آنقدر پرخیر و کارگشاست که امام حسین(ع) بارها وی را برای آرامش‌‌خاطر دادن به زنان و دختران بی قرار خیمه‌ها، نزد آنان‌ می‌فرستاد. تکیه‌گاه زنان و کودکان، بعد از امام حسین(ع)، علی اکبر(ع) بود و برای همین، زمانی‌که اکبر(ع) راهی میدان می‌شد، وابستگی خیمه‌ها را به خود احساس می‌کرد. تمام عاطفه‌ها بر دست و پای او، بر گردن و ردایش و بر دلش پیچیده بودند. تنها، پایبندی به هدف مقدسش بود که او را از آمیختگی با خانواده جدا کرد و با خداوند در آمیخت. (مقتل‌الحسین، صفحه ۲۵۷)