آیت‌اللّه شیخ علی اکبر الهیان تنکابنی حدود سال 1305 قمری در شهرستان قزوین در خاندان علم و فضیلت دیده به جهان گشود. پدرش، شیخ محمدتقی الهیان، فقیه و دانشمندی بزرگ و از شاگردان آیت‌اللّه العظمی میرزا حسن شیرازی در سامرا بود که پس از تکمیل تحصیلات خود به قزوین بازگشت و به وظایف دینی، تدریس و تربیت طلاب همت گماشت. وی از نوجوانی به تحصیل علوم دینی روی آورد. مقدمات و برخی کتب سطح را نزد پدر و اساتید حوزه علمیه قزوین فراگرفت. سپس در سال 1323 قمری، یک سال بعد از رحلت پدر، عازم تهران شد و به ادامه تحصیل پرداخت.

وی پس از اتمام سطوح عالی، برای کسب فیض از محضر علمی اعاظم علمای شیعه، به حوزه علمیه نجف اشرف مهاجرت کرد. ایشان با تلاش گسترده و پیگیر خود از محضر بزرگان آن زمان، چون آیات عظام آخوند خراسانی و سیدمحمدکاظم طباطبایی یزدی بهره جست و شایستگی علمی و اخلاقی خود را به اثبات رسانید.

آیت‌اللّه الهیان پس از پایان تحصیل و درک مقام اجتهاد، برای خدمت به اسلام و ارشاد و هدایت هموطنانش به قزوین بازگشت. ایشان در قزوین، ضمن اشتغال به تدریس و تربیت طلاب، به حضور عالم عارف سیدموسی زرآبادی راه یافت و از انفاس قدسیه آن عارف الهی بهره‌ها برد و نکته‌ها گرفت. وی از آن دسته عالمانی بود که از قید و بند هوس‌های نفسانی رهیده و انسانی وارسته و حقیقتاً الهی بود. با وجود اینکه وجوهات زیادی به دستش می‌رسید، اما در آن تصرف نمی‌کرد. عبایی سیاه و کهنه اما تمیز بر دوش می‌انداخت و با عمامه‌ای سفید و رنگ رفته، با کفش‌هایی از جنس لاستیک(گالش)، ساکت و آرام و سربه زیر راه می‌رفت، اما با سکوتش حرف‌ها می‌زد. کمتر سخن می‌گفت اما سخن و کلامش، دل چسب و گفتارش شیرین بود. عالی‌ترین مضامین علمی و عرفانی را با ساده‌ترین اصطلاحات عوامانه بیان می‌کرد. با همه مردم می‌جوشید و به همه زبان‌ها حرف می‌زد.

شیخ الهیان بیشتر اوقاتش را به تفکر می‌گذرانید. معمولاً به تنهایی راه می‌رفت. اهل قدم زدن بود، اما نه در کوچه و بازار، بلکه در کوه و تپه‌ها به پیاده روی می‌پرداخت. او اهل سفر بود و در یک جا ماندگار نمی‌شد؛ گاه به مشهد مقدس مشرف می‌شد و در یکی از حجرات مدرسه نواب ساکن می‌شد و همواره در شهرهای قزوین، رشت، رامسر، طالقان و تهران در تردد بود و به هر جا می‌رفت، به تدریس و تربیت طلاب اهمیت می‌داد. سرانجام، اين عالم وارسته در ماه رجب ۱۳۸۰ هجری قمری (دیماه ۱۳۳۹ش)، از اين جهان‌گذران، و از منزلگاه كاروانی اين كاروان دايم روان درگذشت و به جهان جاودان پيوست.