امام حسین(ع) انسانی محدود به فلان سال نیست، بلکه ایشان تمامیت اسلام است؛ یعنی ایشان کل اهدافی است که به‌خاطرش از خود گذشت؛ زیرا این اهداف، روح ایشان است و اندیشه ایشان و دل ایشان و عواطف ایشان. اگر کوفیان در حالی‌که می‌گریسته‌اند حسین(ع) را کشته‌اند، پس این خطر بزرگ هست که ما هم به همان بدبختی دچار شویم... یعنی حسین(ع) را بکشیم، در حالی‌که بر او گریه می‌کنیم. گریستن به این معنا نیست که ما از قاتلان حسین(ع) نیستیم؛ زیرا اگر گریه به‌تن‌هایی بدین معنا باشد که کسی از قاتلان حسین(ع) نیست، بنابراین عمربن‌سعد هم گناهی نکرده، چون او خود نیز به شدت بر حسین(ع) گریست. [شهید محمدباقر صدر؛ کتاب امامان اهل بیت(ع)، صفحه ۵۵]