وقتی جنگ‌ها تمام می‌شوند؛ تانک‌ها و توپ‌ها به پادگان‌ها در آشیانه‌هایشان می‌روند و سربازان جنگ خسته، مجروح، سالم و... به خانه‌هایشان برمی‌گردند این را حق خودشان می‌دانند که قلم بردارند و از آنچه دیده‌اند بنویسند و آنچه به سرشان آمده را خواندنی کنند. وقتی اسیران جنگی از اردوگاه‌ها به خانه‌هایشان برمی‌گردند آنها هم می‌نویسند. بنابراین ملت‌ها این نوع ادبیات را یک دارایی ملی برای خودشان می‌دانند و از آن خوب مراقبت می‌کنند و هر نسلی چیزی به این دارایی اضافه می‌کند، چون این دارایی یا از پدر به جا مانده یا از پدربزرگش به او رسیده است و در هر حالت برای آن احترام قائل هستند

 

تصویر و تدوین از حامد عبدلی