آدمی دوست دارد همه چیز را حفظ کند اما تعالی هم بیابد، ولی چگونه ممکن است انسان در حالی که چهارزانو بر تختش تکیه زده و در حال حفاظت از همه دارایی‌اش هست، تعالی بیابد؟ همان جا تنها می‌ماند و می‌گندد. این آن چیزی است که قرآن آن را بخشش و انفاق می‌نامد و در آغاز قرآن به عنوان یکی از شروط اسلام بیان می‌شود: «و از آن‌چه روزیشان داده‌ایم، می‌بخشند». راه بهشت این است که از آن‌چه خدا به تو داده، به دیگران بدهی. پس تعالی جز با انفاق ممکن نیست. انفاق از چه چیزی؟ مال، اندیشه، توان، فداکاری، امتیازدهی، بخشش، تواضع، منصب و… اگر توانست از این چیزها کوتاه بیاید و پرنده دربند دلش را آزاد سازد و بندهایش را بگسلد، می‌تواند اوج بگیرد. نمی‌گویم این چیزها را رها کند، بلکه می‌گویم به تملک این چیزها درنیاید. زهد به گفته امام این نیست که مالک چیزی نباشی، بلکه این است که چیزی مالک تو نباشد؛ یعنی خداوند می‌خواهد ما مالک باشیم، نه مملوک.[سید موسی صدر برگرفته از کتاب «آن همیشه مهربان: گفتارهایی درباره پیامبر رحمت(ص)»]