محمود تلخابی، عضو هیئت علمی دانشگاه فرهنگیان در گفت‌وگو با ایکنا که به مناسبت هفته کودک انجام شد، درباره آسیب‌های محیط تربیتی کودکان گفت: اگر من به عنوان یک فرد در یک محیط تربیتی بزرگ شده باشم که موفقیت من یعنی رضایت دیگران و برای دیگران زندگی کرده باشم؛ یعنی هدف نداشته‌ام. فرزندانی که دوست دارند پدر و مادرشان را خوشحال کنند هدف ندارند و این نشان‌دهنده آن است که از سمت والدین خطایی صورت می‌گیرد زیرا هدف فرزند نباید خوشحال کردن پدر و مادر باشد.
فرزندانی که در طول دوره تربیتی دائماً دنبال آن بودند که فردی را خوشحال کنند، وقتی وارد محیط کار می‌شوند همواره در حال گرفتن لبخند و رضایت از سوی مدیر و رئیس هستند. احساس رضایت درونی، یعنی شما به طور شخصی احساس کنید در شایسته‌ترین شکل ممکن فعالیتی که باید انجام دهید را انجام می‌دهید و این حس خوبی به شما می‌دهد و ممکن است دیگران از آن اطلاع نداشته باشند و برای شما اهمیت ندارد. وقتی این عادتها در سیستم بزرگسالان وجود دارد، نشان دهنده بخشی از آسیب سیستمی است که در فرایند تربیت در گذشته وجود داشته است.