مهدی امین‌فروغی، مترجم و پژوهشگر تاریخ اسلام، درباره شعر فاطمی در ادب پارسی می‌گوید: زمانی که رسول خدا(ص) از دنیا رحلت نمود، زن و مرد و پیر و جوان گریه‌ها کردند و همه ناله سر می‌دادند اما در میان مردم آن کسی که از همه نالان‌تر و گریان‌تر بود حضرت فاطمه(س) بود. نوشته‌اند ایشان هفت روز در خانه نشست و به عزاداری مشغول شد و پس از هفت روز دامان صبر و شکیبایی از دست داد و در شب هشتم از خانه خارج شد و حزن و اندوه دلش را آشکار کرد. زنان همه از خانه‌ها بیرون آمدند و گرداگرد او را گرفتند و فاطمه زهرا(س) در میان خیل زنان ناله می‌زد.