حجت‌السلام والسملین شوشتری‌نسب، مؤلف و مفسر قرآن کریم در اولین سلسله گفتار «قرار آسمانی» با اشاره به آیه 45 سوره عنکبوت «اتْلُ مَا أُوحِيَ إِلَيْكَ مِنَ الْكِتَابِ وَأَقِمِ الصَّلَاةَ إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ» گفت: خداوند در این آیه، برای تسلی روحی پیامبر(ص) در مقابل آن همه ناملایمات دو دستور به ایشان می‌دهد؛ اول می‏‌فرماید: «اتْلُ مَا أُوحِيَ إِلَيْكَ مِنَ الْكِتَابِ» قرآن بخوان که دوای درد همه جامعه بشری در این قرآن است.

 

بعد فرمود: «وَأَقِمِ الصَّلَاةَ» نماز را به پا دار؛ یعنی از نماز  کمک بگیر. بعد فلسفه نماز را بلافاصله ذکر می‌کند: «إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ» نماز انسان را از بدی‌ها و زشتی ها باز می‌دارد. چرا این گونه است؟ برای اینکه نمازگزار وقتی تکبیرة‌الاحرام می‌گوید خود را در پناه خداوند می‌برد. وقتی نمازگزار دائم اینها را مرور می‌کند فحشا و منکراتی باقی نمی‌ماند و در ادامه می‌فرماید: «وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ» ذکر خدا، آرامش قلب‌ها را در پی دارد. وقتی انسان‌ها این‌گونه شدند و اهل ذکر و دعا شوند، گناهان اندک می‌شوند.