عرب‌هایی که قرآن مجید در جامعه آنان بر پیامبر اکرم(ص) نازل شد به «الله» باور داشتند و او را خالق و مدبّر عالم می‌دانستند، با این‌همه، آنان به‌دلیل نارسایی اندیشه‌هایشان و دور شدن از عصر پیامبری و پیامبران، واسطه‌هایی خیالی بین خود و خدا فرض کردند و برای آنها قدرت سوددهی و یا آسیب‌رسانی در نظر گرفتند. قرآن در مبارزه با بت‌پرستی و شکل‌های مختلف آن پیروز شد و توانست از مشرکان امتی یکتاپرست و باورمند به خدا پدید آورد، آن هم نه ایمان نظری محض، بلکه ایمانی که در رگ‌های آن امت جریان یافت و در تمامی جوانب زندگی‌‏اش بازتاب یافت. [آیت‌الله محمدباقر صدر(ره)، کتاب علوم قرآن ص۴٣-۴٨]