مهدی(عج) در پی یک خلأ بزرگ که نتیجه نگون‌ساری و بحران نفس‌گیر تمدنی است، رخ خواهد نمود. این خلأ زمینه را فراهم می‌سازد تا آن رسالت تازه گسترش یابد و این شکست و نگون‌ساری، فضای روانی را برای پذیرش آن رسالت مهیا می‌سازد. این نگون‌ساری رخدادی نیست که به‌صورت تصادفی در تاریخ تمدن انسانی روی داده باشد؛ بلکه پیامد طبیعی تضاد‌های تاریخِ گسسته از خداوند متعال است که سرانجام راه‌حلی نهایی برای آن یافت نمی‌شود و بدین روی،‌ آتشی برافروخته می‌گردد که همه چیز را از میان می‌برد. در آن حال، نوری می‌درخشد و آن آتش را فرو می‌نشاند و عدل آسمان را بر زمین استقرار می‌بخشد. [شهید محمدباقر صدر، کتاب پژوهشی درباره امام مهدی(عج)، ص٩١-٩٢]