امیرالمؤمنین(ع) نقل می‌کند: پیغمبر اکرم(ص) نشسته بودند که دیدند یكی از اصحابشان نیستند. پرسیدند: كجاست و چگونه است؟ گفتند: آقا! او بر اثر ناراحتی‌هایی كه پیدا كرده است، مثل جوجه‌ای شده كه اصلاً پَر ندارد؛ یعنی آن قدر رنجور شده است که مثل جوجه بدون پر می‌ماند. حضرت به عیادتش رفتند و دیدند درست می‌گفتند. به او فرمودند: موقعی كه سلامت بودی و بیمار و رنجور نشده بودی، دعا كرده بودی؟ گفت: بله؛ به خدا گفتم: هر عقوبتی كه من را می‌خواهی در روز قیامت بكنی، همین جا در دنیا بكن. پیغمبر(ص) به او فرمود: چرا این را نگفتی که خدایا! در دنیا و آخرت به من نیكی بده و من را از آتش جهنّم نجات بده؟ آن مرد شروع كرد و گفت: «اللَّهُمَ آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنا عَذابَ النَّارِ» بعد گفت: «فَكَأَنَّمَا نَشِطَ مِنْ عِقَالٍ وَ قَامَ صَحِیحاً وَ خَرَجَ مَعَنَا...»؛ در دم و همانجا خوب شد. مثل كسی كه از بندی آزاد شده باشد، بلند شد و با پیغمبر(ص) و اصحاب راه افتاد. [آیت‌الله آقا مجتبی تهرانی(ره)]