شرط اول برای ساختن نفس و تهذیب و تکمیل آن شناختن آن است، چون تا انسان ارزش‌های وجودیِ نفس خویش و موهبت‌های عالی و استعدادهای درونی آن را نشناسد، سعی در تربیت و تقویت و فعلیت بخشیدن به آنها نمی‌کند، و برای بهره‌برداری از آنها کوششی به خرج نمی‌دهد، زیرا که کوشش شخص درباره هر چیز بسته به اندازه‌ شناختی است که از آن چیز و ارزش‌های آن دارد. چه بسیار مواهب و قدرت‌ها و استعدادها است که در دسترس قرار نمی‌گیرد و از آنها سودی حاصل نمی‌شود، بدان جهت که شناخته نشده و کشف نگشته است، و در گوشه‌ها مجهول مانده و خرد خرد از میان رفته است. [مرحوم علامه محمدرضا حکیمی؛ کتاب الحیات؛ جلد ۱]