آیت‌الله حسین غیب‌غلامی، استاد درس خارج حوزه علمیه در گفت‌وگو با ایکنا درباره حرکت سیدالشهدا(ع) گفت: «قُلْ لَنْ يُصِيبَنَا إِلَّا مَا كَتَبَ اللَّهُ لَنَا؛ بگو هرگز چيزى جز آنچه خداوند براى ما مقرر داشته است، به ما نمی‌رسد»؛ این آیه‌ای که امام حسین(ع) خواند افرادی مانند ابن عباس و حنفیه متحیر بودند که این حرکت را در روزی که همه مهیای عرفات هستند تو قصد عراق کردی و این منایی که در پیش داری غیر از منایی است که حجاج مهیای آن می‌شوند؛ در اینجا سیدالشهدا(ع) به مقدرات پروردگار اذعان می‌کند و دیگران را مجاب می‌کند بر اساس مقدراتی که خداوند قرار داده حرکت می‌کنیم و این‌گونه نیست تدابیر ما تأثیری داشته باشد و این همان بیان توحید و معارف الهی است.
امام حسین(ع) برای عبودیت پروردگار این اندازه خضوع و خشوع داشتند و به دنبال آمال شخصی نبودند. حضرت حسین‌بن‌علی(ع) هنگامی که در گودال افتادند، فرمودند: «الهی رِضاً بِرِِضِاکَ، صََبراً عَلی قَضائِک یا رََبََََّ لا الهَ سِواکَ؛ پروردگارا، من راضی به رضای تو و تسليم امر تو هستم. در مقابل قضای تو صبر خواهم کرد». در تمامی این کارزارها وقایعی که برای حضرت سیدالشهدا(ع) پیش آمد «کان الدنیا لم تکن»، یعنی خم به ابرو نیاورد.