عبدالله بن حسن از فرزندان امام حسن مجتبی(ع) است که در روز عاشورا در واقعه کربلا به شهادت رسید، عبدالله در روز عاشورا هنگامی‌که امام حسین(ع) در میدان بود، خود را به او رساند و دستش را جلوی ضربه شمشیر بحربن کعب تیمی که قصد کشتن عمویش را داشت، قرار داد، با این ضربه، دستش قطع شد و در حالی که در آغوش عمویش بود، با تیر حرمله بن کاهل سعدی به شهادت رسید.

 

درباره تاریخ ولادت عبدالله بن حسن(ع) اطلاعی در دست نیست، اما نوشته‌اند که او به هنگام شهادت به سن بلوغ نرسیده بود، در مقتل مقرم سن او یازده سال ذکر شده است. وی هنگامی‌که متوجه حمله دشمن به جانب امام شد، از خیمه‌گاه بیرون دوید، سراسیمه و شتابان رو به جانب امام حسین(ع) رفت و در کنار عمویش ایستاد، امام حسین(ع) از حضرت زینب خواست که مانع او شود، اما ایشان نتوانست مانع شود.

 

عبدالله گفت: به خدا قسم از عمویم جدا نمی‌شوم و شتابان خود را به امام رساند که بحربن کعب تیمی با شمشیری به سمت امام حسین(ع) حمله‌ور شد، عبدالله به او گفت وای بر تو‌ ای ناپاک‌زاده، می‌خواهی عموی مرا بکشی؟ بحر بن کعب با شمشیر ضربه‌ای زد، عبدالله دست خود را جلو آورد و سپر کرد، ضربه بر دست او فرود آمد و دستش قطع و به پوست آویخته شد. فریاد زد: وا اُمّاه؛ وای مادرم. امام حسین(ع) او را در آغوش گرفت و فرمود‌: ای فرزند برادر صبر پیشه کن و این واقعه را برای خودت خیر بدان، زیرا خداوند تو را به پدران صالحت ملحق می‌سازد.

 

در برخی منابع آمده است که بحربن کعب تیمی دست وی را قطع کرد و حرمله بن کاهل اسدی با تیر او را به شهادت رساند.