زاهِر بن عَمرو کندی یکی از شهدای کربلا است، وی پهلوانی آزموده، شجاع و با محبت به خاندان پیامبر(ص) بود. پس از شهادت امام علی(ع)، در کنار عمرو بن حمق بر ضد حکومت ظالمانه معاویه و عامل دست ‌نشانده‌‌اش، ‌زیاد، به مبارزه برخاست و آن‌گاه که معاویه فرمان دستگیری و کشتن زاهر و عمرو را صادر کرد، هر دو از شهر متواری شدند و سر به کوه و بیابان نهادند تا این ‌که عمروبن حمق در مخفی‌گاه خود مورد اصابت نیش مار قرار گرفت و سپس به وسیله مأموران حکومت دستگیر شد و به شهادت رسید، اما زاهر همچنان زنده بود.

 

زاهر در هنگام شهادت عمرو بن الحمق خزاعی همراهش بود و از گوشه اختفا شهادت مولایش را شاهد بود، زیرا عمرو بن الحمق نخستین شهید در اسلام است که سرش را بر نیزه کردند.

 

زاهر، رنجیده از پیمان‌شکنی و سست‌عهدی کوفه خود را به مکه رساند و هم رکاب ابا عبدالله در سال شصتم هجری در موسم حج به محضر امام حسین(ع) شرفیاب شد و همراه آن حضرت به کربلا آمد و روز عاشورا در حمله نخست افتخار شهادت را یافت. حضور او قوت قلب دیگران در کربلا بود و در روز عاشورا لباس رزم پوشید و آماده جانبازی شد، شهادت وی را در تیر باران صبح عاشورا دانسته‌اند.

 

در زیارت منسوب به ناحیه مقدسه و زیارت رجبیه بر وی چنین درود فرستاده شده است: «السَّلامُ عَلی زَاهِرٍ مَولَی‌ عَمْروِ بْنِ الْحمق.»همچنین محمدبن سنان و ابوجعفر زاهری از صحابی امام رضا(ع) و نویسنده کتاب‌‌های الطرائف، الأظلّة، المکاسب و ... از نوادگان «زاهر» هستند.