کربلایی احمد میرزا حسینعلی تهرانی می‌گوید: یک صفت عجیبی که در شیخ (رجبعلی خیاط) ظاهر بود و در کمتر کسی دیده می‌شد این بود که اگر کسی را در حال معصیت می‌دید در گوشه‌ای می‌نشست و ساعت‌ها به حال وی گریه می‌کرد و پیش خدا ریش گرو می‌گذاشت تا شاید خداوند از سر تقصیرات آن شخص بگذرد. زمانی عملکرد خلق الله را می‌دید دلش می‌سوخت و گریه‌کنان می‌گفت: رفقا! این میوه‌های توحید را ببینید که چگونه در دام دنیا می‌پوسند؟ صفت او در خدمت به فقرا عجیب بود. همین مقدار بگویم که شب‌ها از فکر فقرا بی‌خوابی می‌کشید. بارها و بارها می‌دیدم که به خاطر مردم گریه می‌کند و برای رفع حاجاتشان چلّه می‌نشیند. [کتاب رند عالم سوز]