آدمى به اندازه كفرها و چشم‏‌پوشی‌هايش می‌‏سوزد و اين سوختن‏‌ها و رنج‏‌هاى ما نشانه درجات كفر و چشم‌‏پوشى ماست و ما با تمامى هدايت‏‌ها از اين كفرهاى مبهوت جدا نمی‌‏شويم و گرفتار نعمت‌‏ها و دارايی‌‏هايى می‌‏مانيم، كه آيت تحول و تبدل و فساد و نقص را دارند و محدوديت و محكوميت را فرياد می‌‏زنند و ما را به رفتن و بهره برداشتن و تزوّد و توشه گرفتن می‌خوانند، كه بايد از مُلک و ملكوت همچون ابراهيم به مالک روى آورد و ولايت او را پذيرفت. [استاد علی صفایی حائری، کتاب تطهیر با جاری قرآن، جلد سوم، صفحه ۴۴۶]