حَنْظَلَة بن أسعَد شِبامی، یکی از بزرگان شیعه در کوفه و مردی فصیح، شجاع و قاری قرآن بود، شبام، نام طایفه‌ای از همْدانیان است، وی هنگامی‌که امام حسین(ع) به کربلا رفت، به سپاه حسینی پیوست و در رکاب آن حضرت به شهادت رسید. نام حَنْظَلَة بن أسعَد شِبامی در زیارت ناحیه مقدسه آمده است.

 

حنظلة جزو شهدایی است که تا اواخر جنگ زنده بود و از جان حسین بن علی(ع) در مقابل تیرها و نیزه‌های دشمن محافظت می‌کرد و گاهی هم با سخنانش به سپاه کوفه هشدار می‌داد و موعظه می‌کرد، پیش از شروع جنگ، امام(ع) او را به‌عنوان فرستاده خویش به سوی عمر بن سعد فرستاد. 

 

چون روز عاشورا فرارسید، حنظله نزد امام رفت و برای جهاد اجازه گرفت. آن‌گاه در مقابل لشکر کوفه ایستاد و شروع به سخن گفتن کرد: «ای مردم، من بیم دارم عاقبت کار شما همانند سرنوشت قوم نوح، عاد و ثمود شود. ای مردم، من از رسوایی شما در روز قیامت می‌ترسم، روزی که هیچ حافظی جز خداوند نیست و کسی که گمراه شده است راهی به سوی هدایت ندارد. ای مردم، حسین را نکشید که خداوند شما را به عذاب خود مبتلا می‌کند و کسی که افترا می‌بندد، زیان خواهد برد.» سیدالشهدا(ع) به او فرمود: «ای پسر اسعد، اینان مستحق عذاب شدند، همان هنگام که تو به حق دعوتشان کردی و نپذیرفتند و تصمیم به ریختن خون تو و یارانت گرفتند و دست خود را به خون برادران صالح تو آلوده کردند».

 

حنظله بن اسعد به امام عرض کرد: راست گفتی، فدایت شوم. آیا اجازه می‌دهی که به ملاقات پروردگارم بشتابم و به برادرانم ملحق شوم؟ امام اجازه داد و فرمود: «برو به سوی چیزی که بهتر از دنیاست و آنچه در آن است، جهانی که حدی نپذیرد و سلطنتی که زوال نیابد.» حنظله گفت: السلام علیک یا اباعبدالله، صلی الله علیک و علی اهل بیتک، ملاقات ما و شما در بهشت ! امام فرمود: «آمین! آمین!».