اسلام، هم به حقايق روحانى اذعان دارد و هم به حقايق مادى، و تنها تمامى اين حقايق را به يک علت مشترک نسبت می‌‏دهد كه خداوند متعال باشد. بنابراين گوهر نگاه روحانى به هستى عبارت است از فهم پيوند زندگى و هستى به خداوند و نشأت گرفتن آن از قدرت و تقدير او. مطابق اين تفسير، می‌توان هستى را به‌طوركلى، امرى روحانى دانست؛ زيرا چنين رابطه‌اى با آفريدگار، يعنى رابطه آفرينش و ابداع، شامل ماده هم می‌‏شود، چنان‌كه شامل روح نيز می‌‏شود و تدبير آن، تمامى موجودات و حقايق هستى را زير نفوذ خود دارد. [شهید سیدمحمدباقر صدر، اسلام راهبر زندگى، صفحه ۴۵٢]