در روایت دارد وقتی که مؤمن را در قبر می‌گذارند، نوری بالای سر او، نوری طرف راست، نوری طرف چپ، نوری پایین، نوری مقابل، نوری در پشت سر،(یعنی شش نور) قبر او را احاطه می‌کنند. آن که بالای سر است، نور دست راست سؤال می‌کند و می‌گوید: تو که هستی و چه هستی؟ می‌گوید: من نماز او هستم. از دست چپی می‌پرسد، می‌گوید: من روزه‌اش هستم. نور پایین پا می‌گوید: من زکاتش هستم. نوری که روبرو هست می‌گوید: من انفاقش هستم. نور پشت سر می‌گوید: من حج او هستم. همه اینها از آن نور بالای سر که جلوه‌اش بیشتر از همه است، سؤال می‌کنند که تو چه هستی؟ می‌گوید: من ولایت او نسبت به علی بن‌ابی‌طالب(ع) و ائمه اطهار(ع) هستم. شما در قرآن می‌خوانید: «یَومَ تَرَی المُؤمِنِینَ وَ المُومِنَاتِ یَسعَی نُورُهُم بَینَ اَیدِیهِم وَ بِاَیمَانِهِم» یک روزی هست که پیشاپیش و سمت راست مؤمنین و مؤمنات نوری را می‌بینی که آنها را هدایت می‌کند. این نور چیست؟ این نور همان اعمال ما هست که صورتش در عالم آخرت تغییر پیدا می‌کند. [آیت‌الله سید‌رضی شیرازی(ره)، کتاب زلال حکمت، جلد ۱، صفحه ۴۵ و ۴۶]