حكومت اسلامى دو وظيفه دارد: يكى تربيت انسان بر آن مبناى فكرى و تنظيم رويكردها و احساس‏‌هايش بر اساس آن؛ و ديگرى كنترل كردن وى از بيرون و بازگرداندنش به همان مبنا، آن‏گاه كه وى در عمل از آن انحراف يابد. ازاين‌رو، بينش سياسى اسلام تنها شامل بخش ظاهرى زندگى اجتماعى نيست؛ بلكه نوعى بينش سياسى عميق است كه به نگاهى فراگير و كامل درباره زندگى، هستى، اجتماع، سياست، اقتصاد و اخلاق بازمى‌‏گردد. اين نگاه فراگير، همان بينش كامل اسلامى است. [شهید محمدباقر صدر، کتاب فلسفه ما، ص۶۴]