با بررسی عبادات گوناگون می‌بینیم که در بیشتر موارد و به شکل‌های مختلف، رابطه اجتماعی در کنار رابطه عبادیِ عبادت‌گزار با پروردگارش قرار گرفته است تا تأکیدی بر این باشد که رابطه عبادی در زندگی آدمی، نقشی اجتماعی نیز دارد و عبادت در صورتی موفق قلمداد خواهد شد که بتواند نیرویی مؤثر در جهت‌دهی شایسته روابط اجتماعی باشد. [شهید محمدباقر صدر، کتاب انسان و عبادت ، صفحه ۶٩]