به گزارش ایکنا از خراسان رضوی، آیت‌الله سیداحمد علم‌الهدی، نماینده ولی فقیه در خراسان رضوی، امروز ۱۵ دی‌ماه، در سالروز شهادت امام هادی(ع) در حرم مطهر رضوی اظهار کرد: معمولاً یکی از مشکلات در عرصه دلدادگی به اهل بیت عصمت و طهارت(ع) ضعف در «معرفت‌شناسی معصومین» است. در مقام ابراز ارادت و احساسات، چیزی کم نداریم، اما این ارادت‌ها اغلب با معرفت عمیق و شناخت کامل همراه نیست. همین مسئله باعث شده برخورد ما با ائمه متفاوت باشد. هر امام دارای سیره‌ای خاص در زندگانی خود است، اما ارادت ما به امامانی که شناخت بیشتری نسبت به آن‌ها داریم، عمیق‌تر است.
وی ادامه داد: در مقابل هرجا که از شناخت و معرفت نسبت به امامی محروم بوده‌ایم، ارادت ما نیز کمرنگ‌تر شده است. این در حالی است که همه ائمه اطهار(ع) نور واحد هستند و در مسیر تبلیغ دین و بندگی خدا، برنامه‌ای یکپارچه داشته‌اند، برنامه‌ای که برحسب شرایط زمان نقش‌های مختلفی را برعهده گرفته‌اند.
علم‌الهدی گفت: از دیدگاه ما، کربلا و حماسه عاشورا ویژه امام حسین(ع) است. در حالی که همه ائمه اطهار(ع) همسنگر امام حسین(ع) بوده و در زندگانی خود همان وظیفه‌ای را انجام داده‌اند که سیدالشهداء(ع) در کربلا ایفا کرد. همان‌طور که مبارزات امام حسین(ع) در کربلا به شهادت منتهی شد، زندگی سایر ائمه(ع) نیز پایان مشابهی داشت. این نکته نشان می‌دهد که معرفت‌شناسی ما نسبت به نقش خاص هر امام در دوران خود، ناقص و ناتمام است.
امام جمعه مشهد تصریح کرد: اگر به سیره زندگانی به‌ویژه سیره سیاسی زندگی امام هادی(ع)، توجه کنیم، درمی‌یابیم که شرایط دوران ایشان در حقیقت یک «عرصه عاشورایی» بود. اما این «عاشورا» به جای اینکه تنها از صبح تا عصر یک روز به طول انجامد، به پهنه‌ای چندین ساله در زندگی امام هادی(ع) گسترش یافت. اگرچه عاشورا تنها چند ساعت بود، اما مبارزات و مظلومیت‌های امام هادی(ع) در دوران زندگانی‌اش همچون عاشورایی طولانی مدت بود؛ صحنه‌ای که نه از صبح تا ظهر، بلکه به یک عاشورای چندین ساله تبدیل شد.
نماینده ولی فقیه در خراسان رضوی بیان کرد: این تأمل در زندگی و سیره ائمه اطهار نشان می‌دهد که برای دستیابی به درک صحیح‌تر از جایگاه آنان، باید معرفت و شناختی عمیق‌تر نسبت به نقش و شرایط تاریخی هر یک از ائمه پیدا کرد.
علم‌الهدی اظهار کرد: پس از امام هشتم(ع)، ائمه چهارگانه به لقب «ابن‌الرضا(ع)» شناخته شدند. این لقب هم از سوی دوستان و هم دشمنان به ائمه اطلاق می‌شد. دوستان به امام هادی(ع)، امام عسکری(ع)، و امام جواد(ع) ابن‌الرضا می‌گفتند. با اینکه امام عسکری(ع) نتیجه امام رضا(ع) بودند، اما امام جواد(ع) و امام عسکری(ع) هر دو به عنوان ابن‌الرضا(ع) شناخته می‌شدند.
وی با اشاره به تفاوت مقصود شیعه و دشمنان از این لقب، تأکید کرد: شیعه می‌گفت ابن‌الرضا(ع) یعنی این امام همان سیاست امام رضا(ع) را که توسعه شیعه و پیروی از اهل بیت(ع) است، دنبال می‌کند. بنابراین، سیاست امام عسکری(ع) نیز توسعه جریان شیعه و پیروی از اهل بیت(ع) عصمت و طهارت بود.
علم‌الهدی بیان کرد: بنی‌عباس نیز به این ائمه بزرگوار ابن‌الرضا می‌گفتند و دلیلشان این بود که می‌خواستند بگویند همان خطری که امام رضا(ع) برای خلافت داشت، امام هادی(ع) و امام عسکری(ع) نیز دارد. حضرت امام هادی(ع) در حفظ تشیع در زمان غیبت امام عصر (عج) نقش بسزایی داشت و در زمان ایشان، شیعه یک کیان سیاسی اجتماعی منظم پیدا کرد.
امام جمعه مشهد در پایان گفت: این امام بزرگوار به دستور متوکل عباسی از مدینه به سامرا منتقل شد تا بیشتر تحت مراقبت باشد، اما با وجود این محدودیت‌ها، اقدام به تربیت شاگردانی همچون فضل بن شاذان کردند. حضور امام هادی(ع) در منطقه‌ای کاملاً حفاظت شده موجب شد که ارتباط ایشان با شیعیان بسیار محدود شود. بنابراین، شاگردان و تربیت‌شدگان مکتب این امام نقش مهمی در تبلیغ و رساندن دستورات امام به شیعیان در سراسر بلاد اسلامی داشتند. جذبه امام هادی(ع) به حدی بود که برخی فرماندهان نظامی دستگاه متوکل عباسی نیز مجذوب ایشان شده و نقطه اتصال و ارتباط امام با شاگردان و نواب امام هادی(ع) بودند.