علی(ع) با ایمانش بازی نمی‌کرد. در بازارش همانی بود که در خانه، در خانه‌اش همانی بود که در جنگ و در جنگش همانی بود که در مسجد مشاهده می‌شد. یک ذات بود. اینجا و آنجا نمی‌شناخت. در تمام دنیای خدا، علی(ع) ولیّ خدا بود. در همه‌جا، در مقابل خویش و بیگانه یکنواخت بود. [امام موسی صدر؛ کتاب انسان آسمان]