استاد سیدمحسن میرباقری، مدرس معارف قرآنی در قسمت نهم مجموعه «اخلاق در قرآن» می‌گوید: انسان با کرامت آفریده شده است، چنان‌که خداوند متعال می‌فرماید: «وَلَقَدْ کَرَّمْنَا بَنِی آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِی الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُمْ مِنَ الطَّیِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَی کَثِیرٍ مِمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِیلًا» (سوره اسراء، آیه ۷۰). خداوند انسان را در بهترین ساختار آفریده است و او را در مسیر بندگی و فطرت توحیدی قرار داده است. در فطرت توحیدی انسان، سه مؤلفه اصلی وجود دارد: انسان فطرتاً خداشناس و خداپرست است؛ او ذاتاً خداجوست و میل به شناخت و دوستی خدا دارد و از بندگی معبود لذت می‌برد.

گاهی اوقات، هنگامی که انسان در مسیر بندگی موفق به انجام عملی نیک می‌شود، احساس رضایت و آرامش درونی به او دست می‌دهد. این احساس، نشان‌دهنده فطرت پاک انسان است که خداوند او را این‌گونه آفریده است. در روایتی از امیرالمؤمنین علی(ع) آمده است: «لَا تَکُنْ عَبْدَ غَیْرِکَ وَقَدْ جَعَلَکَ اللَّهُ حُرًّا»؛ یعنی بنده دیگری مباش، چرا که خدا تو را آزاد آفریده است.