اسلام براى آزادى انسان كارش را از درون خود انسان آغاز می‌كند؛ زيرا چنين مى‌‏انديشد كه دادن آزادى به اين نيست كه به او گفته شود: راه اين است و ما آن‌را براى تو باز كرده‌‏ايم پس به سلامت حركت كن. انسان وقتى به‌طور حقيقى آزاد قلمداد مى‏‌شود كه با اراده خود در راهش حركت كند و با انتخاب راه و ترسيم شاخصه‌ها و جهت‌‏گيرى‏‌هاى آن، انسانيت خود را حفظ كند و اين بستگى به اين دارد كه انسان قبل از هر چيزى از بندگى شهواتى كه در درونش سركشى می‌كنند، آزاد شود.[شهید محمدباقر صدر؛ کتاب اسلام راهبر زندگی، صفحه ۳۵۶]