دعا «درخواست» است؛ دعا «پناه‏‌بردن» است. در قالب اصطلاح، درخواستِ فاقد از واجد؛ فقیر از غنی و نادار از دارا است. ما باید این معنا را در نظر بگیریم؛ که نسبت عبد با پروردگارش چه نسبتی‎ است. آیه ۱۵ سوره فاطر می‌فرماید:‌ای مردم! همه بدانید! رابطه‌‎تان با خدا رابطه ندار با دارا است؛ رابطه فاقد با واجد است؛ رابطه تهی‏دست با غنی است. چه بسا این کلام ‏که مخلوق، فقیر است، مسامحه باشد؛ چرا که مخلوق، «فقر محض» است. سراپای من و تو هیچ است. هرچه هست از او است. سراپای من و تو فقر است؛ نه اینکه من خودم یک چیزی هستم و خدا یک چیزی و من فقیر هستم و او غنی؛ خیر، همین که گفتی من کسی هستم، همین‏جا اشتباه کردی. تو کسی نیستی. اصلاً هستیِ تو برای اوست. [آیت‌الله آقا مجتبی تهرانی (ره)]