ابراهیم بن‏‌ هاشم نقل می‌کند که عبدالله بن‏‌ جندب را در موقف عرفات دیدم که دعا می‌کرد و هر چه بود، برای دیگران می‌گفت تا اینکه مردم از عرفات خروج کردند. گفتم: این، چه روش عجیب و غریبی بود؟! او هم در جواب به من گفت: «وَ اللَّهِ مَا دَعَوْتُ إِلَّا لِإِخْوَانِي»؛ به خدا قسم! من دعا نکردم مگر برای برادرهایم. بعد هم علّتش را می‌گوید که امام هفتم من را آگاه کرد که هرکسی پشت سر برادر مؤمنش دعا کند، از عرش ندا می‌رسد که هزار برابرش برای توست؛ و من خوشم نمی‌آید که هزار دعای ضمانت‏‌شده را به خاطر دعایی که نمی‎دانم مستجاب می‌شود یا نه، رها کنم. [آیت الله مجتبی تهرانی(ره)]