به گزارش ایکنا به نقل از روابط عمومی دفتر نماینده ولی فقیه در استان قزوین، آیت‌الله حسین مظفری، نماینده ولی فقیه در استان و امام جمعه قزوین، 26 فروردین‌ماه در نشستی با مدیر مؤسسه خیریه شهید حاج قاسم سلیمانی(قسیم) گفت: خداوند متعال در آیه هفتم سوره اسراء می‌فرماید: «إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ وَإِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا؛ گر نیکی کنید به خود نیکی کرده‌اید و اگر بدی کنید به خود بدی کرده‌اید»؛ مضمون آیه این است که توجه داشته باشید هر کار خیری که انجام دهید، حتی اگر از سنخ خدمات اجتماعی باشد و دیگران از فایده کار شما بهره‌مند شوند، فایده آن کار، بیش و پیش از اینکه به بقیه برسد، به خودتان می‌رسد، یعنی شما اولین فرد بهره‌مند از کار خیر خودتان هستید.
امام جمعه قزوین در خصوص انفاق بیان کرد: خداوند متعال در آیه 272 سوره بقره فرموده است: «وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ خَيْرٍ فَلِأَنْفُسِكُم؛ و هر مالی را که انفاق کنید به سود خود شماست»؛ بنابراین هر کار خیری که انجام می‌دهید و هر صدقه‌ای که می‌دهید، برای خودتان کار می‌کنید.
مظفری بیان کرد: برای خود بودن ممکن است این‌طور معنا شود که اجر و پاداش اخروی نصیب‌تان می‌شود، البته منکر این نیستیم، اما بالاتر از این هم وجود دارد، خداوند متعال در آیه هفتم سوره ابراهیم فرموده است: «لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ؛ اگر سپاسگزاری کنید، قطعاً نعمت خود را بر شما می‌افزایم.» این آیه این‌طور معنا می‌شود که اگر شکرگزار نعمت‌های خدا باشید، خدا نعمت شما را افزایش می‌دهد، در حالی که معنای صحیح آیه این است که می‌فرماید اگر شکرگزار باشید خودتان رشد می‌کنید، این به معنای تقرب الی‌الله است، یعنی فرد سعه وجودی پیدا می‌کند و به آن وجود بی‌نهایت، نزدیک‌تر و شبیه‌تر شود.
نماینده ولی فقیه در استان قزوین تأکید کرد: بنابراین مهم‌ترین فایده کارهای خیر انسان، حتی در زمینه کارهای اجتماعی این است که خود انسان رشد می‌کند، اگر این‌گونه شد، انسان مؤمن هر چقدر هم کار کند، هرگز خودش را نسبت به خدا طلب‌کار نمی‌داند، زیرا اولاً ما هر چه داریم از خدای متعال است و از خودمان چیزی نداریم، ثانیاً اگر این نعمت‌هایی که خداوند در اختیار ما قرار داده را در اختیار بندگان خدا قرار دهیم، باز هم به خودمان خدمت کرده‌ایم و خودمان بهره‌اش را می‌بریم.
وی تصریح کرد: با این استدلال قرآنی هر چقدر بیشتر توفیق کار خیر پیدا کنیم، نه تنها طلب‌کار نمی‌شویم، بلکه به خدا بدهکارتر می‌شویم، بنابراین اینکه ائمه اطهار(ع) فرموده‌اند ما از همه فقیرتر، نیازمندتر و بدهکارتر به خدا هستیم، نباید از این فرمایش تعجب نکنیم.
مظفری یادآور شد: در جنگ تَبوک سه نفر تخلف کردند و با پیامبر اکرم(ص) و اصحابشان همراهی نکردند، در هنگام برگشت از جنگ، پیامبر(ص) به اصحابشان فرمودند حالا که به مدینه برمی‌گردید هیچ‌کس حق ندارد با این سه نفر صحبت کند، یعنی آن‌ها را تحریم کلامی کردند. وقتی پیامبر(ص) و اصحاب به مدینه آمدند، این سه نفر به استقبال آمدند و به هر کس سلام کردند، هیچ‌کس جواب آن‌ها را نداد و همه رویشان را برگرداندند، حتی به خانواده‌های این سه نفر هم خبر رسید که پیامبر اکرم(ص) همه را از صحبت با این‌ها نهی کرده‌اند، خانواده‌هایشان هم آنان را تحریم کردند، با این وصف ماندن در مدینه بر این‌ها سخت شد، از مدینه بیرون رفتند و سر به کوه و بیابان گذاشتند و توبه کردند.
وی گفت: جبرئیل نازل شد و خبر داد که خدا توبه این‌ها را پذیرفته است، خدای متعال در این خصوص در آیه 118 سوره توبه می‌فرماید: «ثُمَّ تَابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ؛ پس خدا به آنان توفيق توبه داد تا توبه كنند بى‌ترديد خدا همان توبه‌پذير مهربان است.»
نماینده ولی فقیه در استان قزوین بیان کرد: «تَابَ» به معنای بازگشت است، در این آیه از توبه خدا سخن گفته شده است، حال این سؤال پیش می‌آید که مگر خدا هم توبه می‌کند؟ بله، توبه به معنای بازگشت است، یعنی خدا نظر لطفی به این‌ها کرد تا موفق به توبه شوند، بعد هم خدا مجدد لطف کرد و توبه‌شان را پذیرفت، یعنی قبل و بعد از توبه این‌ها، توبه خداست.
وی در خصوص آیه 118 سوره توبه اظهار کرد: مرحوم علامه طباطبایی می‌فرمایند از این آیه استفاده می‌شود که هر توبه بنده، به دو توبه از خدای متعال متصل است، یعنی یک توبه خدا قبل از توبه بندگان و یک توبه خدا بعد از توبه بندگان است، اگر این دو توبه خداوند نباشد، توبه بنده شکل نمی‌گیرد.
نماینده مردم استان قزوین در مجلس خبرگان رهبری تأکید کرد: تا عنایت خدا به خیرین نباشد، این عزیزان توفیق کار خیر پیدا نمی‌کنند، یعنی خدا باید لطف کند و توفیق بدهد تا کسی مالش را در راه بندگان نیازمند خدا بدهد، خیلی‌ها پول دارند اما توفیق انفاق ندارند، همین که کار خیری می‌کنیم، یعنی خدا به ما لطف کرده است.
وی تصریح کرد: امام سجاد(ع) در مناجات شاکرین می‌فرماید خدایا من چگونه می‌توانم شکر نعمت تو را به جا بیاورم، در حالی که اگر تو را شکر کنم، همین شاکر بودن هم نعمتی است که تو به من داده‌ای و باید شکر آن را به جا بیاورم.
مظفری یادآور شد: ما غرق در نعمت‌های الهی هستیم و خدا را بابت همه این نعمت‌ها شاکر و سپاسگزاریم، در روایت داریم همین که بفهمیم نمی‌توانیم شکر نعمت خدا را به‌جا بیاوریم، خدا همین را به‌عنوان شکر از ما قبول می‌کند.