به گزارش ایکنا از همدان، محمدجواد صدیق، مدرس تفسیر قرآن کریم به بیان نکات تفسیری آیت‌الکرسی پرداخته است که مشروح آن را در زیر می‌خوانیم:
آیه ۲۵۵ سوره بقره به نام آیت‌الکرسی نامیده می‌شود که این عنوان در زمان رسول اکرم(ص) به این آیه داده شده است. در فضیلت این آیه رسول اکرم(ص) این‌گونه می‌فرمایند: «یا علی، سید قرآن بقره است و سید بقره نیز آیه آیت‌الکرسی است که این آیه ۵۰ کلمه دارد و هر کلمه آن 50 برکت دارد.»
همچنین در حدیث دیگری داریم که ابوذر به پیامبر(ص) عرض کرد مهم‌ترین و پرفضیلت‌ترین آیه‌ای که بر شما نازل شده است کدام آیه است که حضرت فرمودند: «آیت الکرسی»؛ امام علی(ع) نیز می‌فرمایند: «باور نمی‌کنم کسی اسلام را فهمیده و در اسلام متولد شده باشد و شب را به صبح برساند و آیت‌الکرسی را نخواند. اگر بدانید این آیه چیست در هیچ حالی آن را ترک نخواهید کرد.»
رسول اکرم(ص) نیز می‌فرماید: «آیت‌الکرسی را از گنجینه‌ای که زیر عرش است به من داده‌‌اند و چنین چیزی به هیچ پیامبری پیش از من داده نشده است.»؛ امام علی(ع) نیز می‌فرمایند: «از زمانی که این مطلب را از پیامبر شنیدم هیچ شبی را صبح نکردم مگر آنکه آیت‌الکرسی را خواندم.»
امام صادق(ع) نیز در این باره می‌فرمایند: «برای هر چیزی اوجی است و اوج قرآن نیز آيت الکرسی است.» هر کس یک بار آن را بخواند هزار ناگواری از دنیا و آخرت از او دور خواهد شد. آسان‌ترین ناگواری دنیا فقر و سهل‌‌ترین ناگواری آخرت نیز عذاب قبر است.
در این آیه ۱۶ مرتبه نام و صفات خداوند مطرح است و به همین جهت آیت‌الکرسی را شعار و پیام توحید دانسته‌اند. «الله» که در ابتدای این آیه آمده است نام خاص خداوند است که تمامی اسماء و صفات الهی را دربردارد و «لا اله الا هو» نیز اشاره به توحید ربوبیت دارد که جز او هیچ معبودی وجود ندارد.
«الحی و القیوم» نیز دو اسم خداوند است که حی به معنای وجود نیروی پایدار و مقاوم است، نه به معنای زنده بودن و تنفس کردن، و قیوم نیز به این معناست که تکیه‌گاه تمام هستی خداوند است و خداوند حافظ و نگهدار همه چیز است و قیوم یکی از صفات خداوند بوده که به علت آنکه صفت صیغه مبالغه است بسیاری از اسمای الهی مانند تدبیر، حفاظت و... را دربردارد.
«لَا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلَا نَوْمٌ»، سنه به معنای چرت زدن است، این بخش از آیه نیز بر این موضوع دلالت دارد که خداوند نه چرت می‌گیرد و نه خواب، چراکه قیومیت خداوند ایجاب می‌کند که چنین حالتی به انسان رخ ندهد و جهان خلقت لحظه‌ای نمی‌تواند بدون خداوند پایدار باشد.
«لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ» نیز به این معناست که جهان هستی از آسمان و زمین از آن خداوند است و این بخش از آیه به توحید مالکیت اشاره دارد و «لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ» نیز انحصاری بودن را نشان می‌دهد، مالکیت انسان مالکیت اعتباری است به این معنا که ممکن است چندین خانه و چندین ماشین داشته باشد، اما وقتی از دنیا می‌رود دیگر مالکیتی برای او معنا ندارد، اما مالکیت حقیقی جهان هستی خداوند است و هیچ کسی به جز خداوند در جهان هستی مالکیت انحصاری ندارد.
«مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ» نیز توحید در شفاعت را می‌رساند که تنها شافی مطلق خداوند است.