در آیه ۲۷ سوره ملک آمده: «فَلَمَّا رَأَوْهُ زُلْفَةً سِیئَتْ وُجُوهُ الَّذِینَ کَفَرُوا وَقِیلَ هَذَا الَّذِی کُنْتُمْ بِهِ تَدَّعُونَ؛ وقتی آن (وعده الهی) را از نزدیک می‌بینند، صورت کافران زشت و سیاه می‌گردد، و به آنها گفته شود: این همان چیزی است که می‌خواستید». امام صادق (ع) فرمودند: مراد از زلفه در این آیه، امیرالمؤمنین (ع) است. «إِذا رَأَوْا منزلتهُ ومَکانَهُ منَ اللَّه أَکَلُوا أَکُفَّهُمْ عَلی ما فَرَّطوا فی ولایته. وإِذا رَأَوْا صورةَ أَمیرالمؤْمنینَ یوْمَ الْقیامةِ سِیئَتْ وُجوهُ الذینَ کفروا»؛ هرگاه مقام و منزلت آن حضرت را نزد خدای متعال ببینند، به خاطر کوتاهی که در ولایت آن حضرت داشتند دست‌های خود را می‌خورند و می‌گزند؛ هرگاه صورت امیرالمؤمنین (ع) را ببینند چهره کافران سیاه و غم‌آلود می‌شود. در زیارات مطلقه آن حضرت آمده: «السلام علیک أَیها الصدیق الأکبر... وَالزُّلْفَة» سلام بر تو‌ای صدیق اکبر...‌ای زلفه. [بحارالانوار، ج ۹۷، ص ۳۴]