آن دعا خاصّ امام حسن(ع) و این دعا خاصّ امام حسین(ع) بود. حالا برای هر دو دعا می‎کند: «اَللّهُمَّ احْفَظْ حَسَنَاً وَ حُسَیْناً وَ لا تُمَکِّنْ فَجَرَهَ قُرَیْشٍ مِنْهُما ما دُمْتُ حَیّاً»؛ خدایا! حسن(ع) و حسین(ع) را حفظ کن و تا من زنده‌ام، این نابکاران قریش را بر آنها مسلّط نگردان! «فَاِذا تَوَفَّیْتَنی فَأَنْتَ الرَّقیبُ عَلَیهِمْ»؛ وقتی من را از این دنیا بردی، تو دیگر خودت نگهبان اینها باش! «وَ أَنْتَ عَلَی کُلُّ شَیءٍ شَهیدٌ»؛ البتّه تو بر هر چیزی ناظر هستی. حضرت در اینجا دعایشان را مقیّد می‎کند: «ما دمت حیا» تا آن موقعی که من زنده‌ام، نابکارها را بر اینها مسلّط نکن! این، گویای این مطلب است که امام علی(ع) می‎دانست که بعدها این نابکارها چه کار می‎کنند. [آیت الله آقا مجتبی تهرانی(ره)]