زیاد نیستند کشورهایی در جهان نظیر ایران که هم «دیروز» داشته باشند، هم «امروز» و هم «آینده در برابرشان باز بماند». پس این سؤال پیش می‌آید که: [ایران] چه کم دارد؟ اگر در یک کلمه بخواهیم بگوییم: «اندیشه»، اندیشه همراه با احساس مسئولیّت. اگر ایران قدرِ خود را نداند، دیگران هم قدرِ او را نخواهند دانست. آنگاه کار به جایی می‌کشد که نو رسیدگانِ سیاست به خود اجازه بدهند که مثلاً بر سـرِ نامِ چند هزارساله‌ «خلیج فارس» با او به مشاجره بپردازند. این یک نمونه، نمونه‌های دیگر هم هست؛ ما اگر از کسی گله‌مند باشیم، در وهله‌ اوّل باید از خود باشیم. منظور آن نیست که بر افتخاراتِ بیهوده و یا وطن‌خواهیِ خام تکیه شود، منظور آن است که نسبت به شناختِ آنچه مورد احترام و اعترافِ تاریخ و دنیای متمدّن است، غفلت ورزیده نشود. [محمّد‌علی اسلامی نُدوشن]