به گزارش ایکنا از کردستان، حمید مرادی، نامی بود آشنا برای دوستداران محیط زیست کردستان. او سال‌ها بی هیچ چشم‌داشتی برای حفاظت از جنگل‌ها، مراتع و حیات وحش منطقه تلاش کرد.

مرادی نه یک کارمند صرف، بلکه یک عاشق بود؛ عاشقی که دلش برای تک تک درختان بلوط و پرندگان زاگرس می‌تپید.

آبیدر، کوهی که حمید در آن جان باخت، برای او تنها یک منظره‌ زیبا نبود؛ آبیدر، بخشی از هویت و خاطرات او بود. درختی نبود که حمید نشناسد، سنگی نبود که او لمس نکرده باشد.

آتش، اما، امان نداد. شعله‌های سرکش، نه تنها جان حمید را گرفتند، بلکه بخشی از امید و انگیزه را نیز در دل فعالان محیط زیست خاموش کردند.

مرگ حمید مرادی یک ضایعه‌ بزرگ است، اما نباید بگذاریم که این فقدان، به یأس و ناامیدی تبدیل شود. یاد و خاطره‌ او باید الهام‌بخش ما باشد تا با عزمی راسخ‌تر برای حفظ محیط زیست این سرزمین تلاش کنیم.

 حمید مرادی رفت، اما راهش ادامه دارد. راهی که از دلِ عشق به طبیعت می‌گذرد و به سوی فردایی سبزتر رهنمون می‌شود.