مهدی(عج) برای ما اندیشه‌ای نیست که ولادتش را انتظار کشیم یا پیش‌بینی‌ای نیست که به تحقق مصداقش چشم بدوزیم؛ بلکه واقعیتی است پابرجا که منتظریم فعالیتش را آغاز کند؛ انسانی است معین، که با گوشت و خونش میان ما زیست می‌کند و او را می‌بینیم و او نیز ما را می‌بیند و با آروزها و دردهای ما به‌سر می‌برد و در اندوه و شادی ما مشارکت می‌ورزد و شاهد همه عذاب‌های دردکشیدگان و رنج‌های رنج‌دیدگان و ستم‌های ستمگران بر روی زمین است. داغ همه این‌ها از نزدیک یا دور بر دل او می‌نشیند و شوق‌مندانه در انتظار لحظه‌ای است که مجال یابد تا دستش را به‌سوی هر ستم‌دیده و حرمان‌کشیده و رنج‌برده واگشاید و ریشه ستمگران را براندازد. [شهید سید محمدباقر صدر، کتاب پژوهشی درباره امام مهدی(عج)، ص٣١]